Oddajcie mi syna

Pogrzeby w Pskowie żołnierzy wojsk powietrzno-desantowych zaalarmowały niezależną rosyjską opinię publiczną. W jej oczach są najlepszym dowodem na przestępcze zaangażowanie w wojnie na Ukrainie rosyjskich sił zbrojnych. Pskowskie pogrzeby natychmiast skojarzono z traumą wojen w Afganistanie i Czeczenii. Dziennikarze niezależnych mediów nie szczędzą wysiłków, by dotrzeć do krewnych zaginionych, lub poległych żołnierzy. „Znak.com”, niezależny portal z uralskiego Jekaterynburga opublikował krótką rozmowę z mamą zaginionego w podejrzanych okolicznościach żołnierza pskowskiej dywizji powietrzno-desantowej.
 

Rozmawiała: Jekatierina Winokurowa

Ilja Maksimow, 20 lat, żołnierz pskowskiej dywizji powietrzbo-desantowej.
Zaginął, prawdopodobnie, podczas walk na Ukrainie. 

Mama komandosa z Dywizji Pskowskiej – o nieznanym losie syna.

Przez ostatnich kilka dni dziennikarze rosyjscy i obserwatorzy zastanawiają się nad losem komandosów pskowskich, zwłaszcza tych, którzy jak się wydaje, zapadli się pod ziemię na Ukrainie. Niektórzy mówią wprost o śmierci całej grupy komandosów, w sieci pojawiły się fotografie świeżych grobów w Pskowie. Z Ukrainy przychodzą wiadomości o wzięciu do niewoli rosyjskich żołnierzy sił desantowo-powietrznych. Oficjalnie Ministerstwo Obrony nie potwierdza, iż oddziały rosyjskie uczestniczą w operacji na Ukrainie. Nauczycielka z Saratowa Lubow Maksimowa jest matką Ilji MAksimowa, komandosa z dywizji pskowskiej. To jego dokumenty ukraińscy żołnierze znaleźli w przechwyconej rosyjskiej amfibii BMD-2. Lubow Maksimowa opowiedziała portalowi znak.com, w jakich okolicznościach kilka dni temu zniknął jej syn, nie pozostawiając po sobie śladu.

Jekatierina Winokurowa:

Proszę opowiedzieć o swoim synu.

Lubow Maksimowa:

Mój syn ma 20 lat. Jest wysoki, wysportowany, bardzo lubi skoki ze spadochronem. Do wojska poszedł w wieku 18 lat. Kiedy skończyła się jego służba zasadnicza, zrozumiał, że chciałby w przyszłości zostać zawodowym wojskowym, w tym zawodzie będzie miał jak wykorzystać swoją energię. Ilja przyjęto do elitarnego rodzaju wojsk powietrzno-desantowych, dlatego pojechał do Pskowa. Kontrakt podpisał w lutym 2014 roku. 9 maja brał udział w defiladzie na Placu Czerwonym. Był zadowolony ze służby. Telefonował do mnie stale i mówił o niej tylko dobrze. Chwalił dowódców, chwalił się, iż jest ceniony….

Winokurowa:

Kiedy urwała się wasza łączność?

Maksimowa:

Rozmawialiśmy przez telefon 15-go sierpnia, 16-go zadzwonił do siostry, 17-go przysłał esemeskę, że wszystko jest w porządku. I od tamtej chwili cisza… No i potem zobaczyłam fotografie jego dokumentów w Internecie.

Winokurowa:

To na pewno jego dokumenty, żadna fałszywka…?

Maksimowa:

To jego papiery. To było skierowanie do oddziału i prawo jazdy. To nie były fałszywe dokumenty.

Winokurowa:

Próbowała się pani skontaktować z jego kolegami, z dowódcą?

Maksimowa:

Nie znam jego kolegów z oddziału. Dzwoniłam do dowództwa, kilka dni temu rozmawiałam z zastępcą dowódcy do spraw politycznych. Odpowiedział, że chłopcy są na ćwiczeniach i że tam nie ma łączności. Zapytałam, jak długo będą trwać, odpowiedział, że 2-3 tygodnie.

Winokurowa:

Kiedy opublikowano dokumenty, nie próbowała pani skontaktować się ze stroną ukraińską?

Maksimowa:

Nie.

Winokurowa:

Czy w jakikolwiek sposób zareagowało Ministerstwo Obrony, kiedy poinformowała pani o zniknięciu syna?

Maksimowa:

Nie, na razie nie… Mam nadzieję, że się odezwą. Na razie zwróciłam się do Komitetu Matek Żołnierskich i do Wojenkomatu. Co jeszcze mogłabym zrobić?

Winokurowa:

Pani najlepiej zna swego syna. Istnieje prawdopodobieństwo, iż pojechał do Donbasu w charakterze ochotnika?

Maksimowa:

Wykluczone. Mój chłopak był niekonfliktowy, o takich mówi się, że nie skrzywdzą muchy. W szkole odpowiednio traktował rówieśników, młodszych kolegów, nauczycieli. Nie brał udziału w drakach, nie przejawiał agresji. Nie sądzę, że chciałby pojechać do Donbasu, lub jakiejkolwiek innej strefy konfliktu. Chyba, że dostałby rozkaz.

Winokurowa:

Co by chciała pani teraz powiedzieć władzom Rosji i Ukrainy?

Maksimowa:

Rosyjskim władzom powiedziałabym coś następującego: moi mili, dobrzy, dowódcy, pomóżcie znaleźć mojego syna, powiedzcie, co z nim się dzieje. A ukraińskim? Powiem tak: szanowna Ukraino, wybaczcie mojemu synowi, jeśli zrobił coś nie tak. Ale on jest wojskowym, z własnej woli niczego by wam nie zrobił. Wybaczcie mu, wybaczcie i mi, nigdy nie myśleliśmy źle o Ukraińcach. Jestem człowiekiem niezależnym i mogę powiedzieć, że Ukraina nie zrobiła nam niczego złego. Uczyłam syna tylko dobrego.

Oddajcie mi syna !

Tłum.: K.Wr.

Rozmowa ukazała się na portalu znak.com:

http://www.znak.com/moscow/articles/26-08-20-43/102832.html

Obserwuj i polub "Media-w-Rosji" na Facebooku:

https://www.facebook.com/mediawrosji

Obserwuj nas na Twitterze:

https://twitter.com/mediawrosji

Można też do nas napisać. Zgłosić uwagi, pochwalić, zapytać: mediawrosji@gmail.com